بکشید ما را ، ملت ما بیدار تر میشوند.

کوتاه مینویسم ، دیروز شانزده آذر بود، و به اصطلاح روز دانشجو، اما...

امان از این اما و امان از این دردهایی که تا خرخره خفه مان کرده اند، تا کی نگوییم؟ تا کی میخواهید بغض هایمان را در نطفه خفه کنیم؟ بگذارید کمی هم "حق" و حق خواهی نفس بکشند، بگذارید در مقابل این همه گزینه ی روی میز، مقدار کمی از درد هم روی دایره ریخته شود، شما را به خدا بس کنید.....

 از 16 آذر مینویسم، از 16 آذری که امسال به سبکی متفاوت تر از مابقی زمان ها در خاطره ها ماندنی شد، روزی که معنای واقعی اعتدال (البته اعتدال مورد نظر آقایان)  لمس شد، روزی که در آن دهان شریعت مداری ها بسته شد ، اما امثال قوچانی ها نه، دهان رسایی ها بسته شد، اما دهان علی مطهری ها نه، ای وای از این اعتدال... گویا فلسفه ی 16 آذر را یادشان رفته ، شاید هم اصلا نفهمیده اند معنای این روز را، به هر دلیل که بود، جز خیانت به دانشجو و خیانت به آرمانخواهی چیز دیگری نبود. حضرات اعتدال به دست خودشان اعتدال را ذبح کردند، به این فکر میکنم که چقدر می‌تواند یک نظام، مظلوم باشد، کاش می‌شد بر این مظلومیت، حدی متصور بود، کاش میدانستند با این بستن دهان ها روحیه ی آرمانخواهی که رسالت این روز بزرگ است را میکُشند و له میکنند چیزی راکه صاحب اصلی اش اینها نیستند، و دست اینان امانتی بیش نیست،

دیگر حال نوشتن ندارم، دوست دارم تا ابد این جمله ی امام که فرمود؛ بکشید ما را ملت ما بیدار تر میشوند را تکرار کنم، انگار از این جمله سیر نمیشوم، خدایش بیامرزد این روح حقیقی خدارا....