دلم اینجا نیست...

صبح که رفقا را راهی سفر شیدایی شان میکردم و به اصطلاح به بدرقه دوستانم رفته بودم دلم میخواست یک نفر پیدا میشد و من را هم حول میداد به سمت اتوبوس تا قاطی این مسافران بهشتی عازم شلمچه شوم... نمیدانم، هنوز هم که هنوز است حکمت این نطلبیدن شهدا را نمیدانم.... من که قرار بود عازم باشم، پس چه شد که ماندنی شدم....

 دلم هوایشان را کرده است، دلم هوای سه راهی شهادت را دارد، دلم برای حاج قاسم آفاق راوی پارسالمان تنگ شده است، حاج قاسمی که 20 سال است از شهدا میگوید ولی هنوز هم که هنوز است موقع روایتگری خودش بیشتر از بقیه زجه میزند، دلم هوای غروب اروند را کرده است، دلم برای گرمای شلمچه، برای ظهر علقمه تنگ است، دلم میخواست اگر امسال هم راهی کربلا میشدم، این شهدای گمنام  بودند که از کاوران ما استقبال می کردند. اما چه میشود گفت..... ماندن، پیشانی نوشت من از این مسیر بود...

خدایا تو را شکر... حالم اصلا رو به راه نیست... همین..

شهیدی که میشناسمش...

چند وقتی بود عجیب دنبال نام این شهید بودم، هر کاری میکردم نمی توانستم نام و نشانش را پیدا کنم تا اینکه اتفاقی در وبلاگ یکی از رفقا عکسش را دیدم و زیر عکسش نام مبارکش را....

و یک خاطره ی جانانه از شهید صدرالله فنی....

«بعد از تمام شدن وقت نهار، از جلوی تدارکاتِ سپاه شوش رد می شدم که دیدم مهندس «صدرالله فنی» بالای یکی ازکیسه‌ها ی کمک های مردمی که نان خشک محلی داخلش بود ایستاده و نان خشک می‌خورد. ظرف آبی هم کنار دستش بود که گاهی با آن لب تر می کرد. از دیدن این منظره منقلب شدم و رفتم خدمتشان و گفتم: برادر فنی! غذا که هست. اگه بگید، بچه ها میارن خدمتتون..

جواب داد: ممنونم. خدا خیرت بده. شما دعا کن خدا بابت همین چار تیکه نون خشک از منبگذره، چون من کاری واسه اسلام انجام ندادم.»

دلم حسابی هوای راهیان نور را کرده است....

هر روز بی تو، روز مباداست...

و اما درد...

هی با خودم کلنجار میرفتم که بنویسم یا نه، بگویم یا نه، داد بزنم یا نزنم، به نظرم بنویسم بهتر باشد، مینویسم که خودم بخوانم، مینویسم که یادم نرود دلم درد میکند، برای خودم مینویسم.

از جماعتی مینویسم که تا دنیا دنیاست جای زخم هایشان را در تمام وجودم احساس خواهم کرد، از تهمت ها، از کینه ها، از عقده ها، از مصلحت اندیشی ها، از خیلی چیز هاشان...

یکی میگوید : مصداق آیه ی ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون باشم، اما خودش نمیداند که استقامت در برابر چه، به قول خودش این حرفش فقط در تئوری پرداز ها صادق است، عملی نیست، نه اینکه عملی نباشد، نه، اصلا جنس درد فرق میکند، جنس درد از آن درد ها که استقامت بطلبد نیست...

ملتی می آیند کل هیکلت را بی هویت میکنند، بی شخصیت میکنند، ، بعدش می گویند حلال کن، حالا اگر بگویند که معمولا نمی گویند، ناز شست همه شان، و خدا میداند که از دست خودم و از دست همه ی این آدم ها به خودش شکایت میکنم...

بگذریم، دهانم را می بندم، مثل همیشه که بسته ام، ما دور خودمان خواهیم چرخید، اصلا به درک که انقلاب سقوط کند، مهم این است که خیلی ها عقده هایشان را خالی کنند. همین. 

شام دیشب من و هم حزبی هایم!...

دیشب باید طراحی نشریه تمام میشد لذا بایستی تا خود ِ صبح بیدار میماندیم، بیدار ماندن مستلزم سیری شکم است و از آنجایی که ما همگی انسان های دور اندیشی هستیم! شام مفصلی ترتیب دادیم برای سه وعده! و شاید هم بیشتر...

تعجب نکنید نام این غذا دلمه است! بر خلاف ظاهر نامناسبش بسیار خوشمزه بود، خیلی ها هستند(از نوع خوابگاهی اش!) که آرزوی خوردن چنین غذایی را دارند! و کیست که به جز ما طعم لذت بخش این غذا را چشیده باشد....