دوباره بسم الله...

بعد از وقفه ای چند ماهه و تقریبا طولانی مدت، دوباره به وبلاگم باز میگردم...

این بار با تمام توان!

حاج احمد عزیز، این بار تو کمک حالم باش..

پس بنام خدایی که قلم را آفرید..

از این به بعد کمتر خواهم نوشت...

به این فکر میکنم که  برای اولین بار چه کسی مرا به نوشتن ترغیب کرد؟ چه کسی مرا شیر کرد که بنویسم؟

میدانم که کم نبودند آدم هایی که بادم کردند و گفتند که میتوانم بنویسم و خوب مینویسم. حرف های مزخرفی که مرا تشویق میکردند که قلم فرسایی کنم.

گردنتان را خواهد شکست...

امروز مرد میخواهد تا به مصاف تزویر برود که بدترین آفت دین است

تزویر با لباس دیانت و تقوا به میدان میاید.

تزویر سکه ای دو روست

که بر یک رویش نام خدا

و بر روی دیگرش نام ابلیس است.

عوام خدایش را می بینند و اهل معرفت ابلیسش را.

و چه خون دل ها خورد علی از دست این جماعت سر به سجود آیه خوان و به ظاهر متدین.

تزویر به شما امان می دهد تا مقاومتتان را بشکند.

پس از غلبه،

شک نکنید گردنتان را خواهد شکست...

کاش من همه بودم..

وقتی تجمع بزرگ غیرتی های مشهد را برای مذاکرات نگاه میکنم یا وقتی بچه های دانشگاه شیراز را که به عشق مقتدایمان سید علی در برابر همه ی ناملایمات سینه سپر کرده اند می بینم، به این فکر میکنم که ای کاش من همه بودم، همه ی شهر... آن وقت با همه ی شهر فریاد میزدم... بعضی وقت ها به حال این رفقایمان حسودی میکنم. همه ی مشهدی ها، همه ی غیرتی ها...

دنیا را دارد آب میبرد، و شاید خیلی از ما مدعیان خط روح الله را خواب....

مقتدایمان سید علی را تنها یافتم، تنهای تنهاست، سخت است دردی را بفهمی ولی ندانی که برای درمانش باید کجای پازل بنشینی و تکمیلش کنی، خیلی ها هم  هستند که اصلا نمیدانند پازل چیست... همه ی مردم، دین را دارند، اما درد دین را نه... شاید به عدد انگشتان دست هم نرسد دردمند دین...

خانواده ها مذهبی هستند ولی سیاست را برنمی تابند، رهبری را قبول دارند ولی برای حرف هایش تره هم خورد نمیکنند. از آینده نگرانند ولی در بزنگاه ها جاخالی میدهند. اوضاع قمر در عقربی داریم در این مملکت. ولی باز به غیرت این غیرتی ها که دلخوش خنک شده اند برای ما و البته خودشان!

امشب شب میلاد سراسر نور است، نوری که نمیخواهیم ظاهر باشد، که اگر میخواستیم می آمد. فقط باید هر سال بنشینیم این روز را به همدیگر تبریک بگوییم. میلاد سراسر نور مبارک.

همین..

و قد خاب من دسّاها...

خدایا مرا به خاطر گناهانی که در طول روز با هزاران قدرت عقل توجیهشان میکنم، ببخش..

همین..