جریان هنجار شکن اصلاح طلب از همان آغاز روی کار آمدن، با تکیه بر شعارهایی واهی روند نفوذ در مناصب سیاسی را در پیش گرفته و پس از تسخیر کرسی های مجلس ششم، دیگر پست های کلیدی کشور را نیز از آن خود کرده است. این شعار های رنگارنگ که با عناوین مختلفی همچون: فضای باز سیاسی، آزادی بیان، زنده باد مخالف من، دمکراسی و... پا به عرصه ی وجود نهاده است، از جمله ی شعار هایی ست که همواره اصلاح طلبان خود را معیار تمام عیار این واژه ها و رقیب را تندرو قلمداد میکنند.
زمانی با ژستی خاص زیباترین شعار در تاریخ سیاسی ایران را از آن خود می دانستند، در میتینگ هایشان بار ها و بار ها "زنده باد مخالف من" را تکرار میکردند، آخرش شدند همان هایی که به هم کیشان خود هم رحم نکردند!!
مرور رفتار های سیاسی جریان اصلاحات در همین چند سال گذشته نمونه هایی از عدم تحمل انتقاد در جریان مدعی آزادی بیان را به نمایش میگذارد، دیگر مشت اصلاح طلبان و حامیان آنها برای مردم باز شده و حنای شعارهایشان در پیشگاه ملت ایران رنگ باخته است، همان روزی که افشاگری صادق خرازی درباره کمک گرفتن های اصلاح طلبان از خارج از کشور را تحمل نکردند، یا رای الهه راستگو در انتخابات شورای شهر را برنتابیدند و وی را از حزب اسلامی کار اخراج کردند! و یا مصاحبه ی سجادیان، مدیر مسئول روزنامه توقیف شده کارگزاران با یکی از خبرگزاری ها درباره ی حمایت کارگزاران از کاندیدای اصلاح طلب را تحمل نکردند تا او را هم بایکوت خبری کنند..
با مرور تنها بخشی از کارنامه اصلاح طلبان در برخورد با منتقدان هم کیش، میتوان به خوبی فهمید که شعار های این جریان چقدر رنگ واقعیت به خود گرفته است!!! شعار های توخالی که حامیانشان در دانشگاه ها هم دل بدان بسته اند و تمام قد از آن دفاع میکنند.
همان روزی که در دانشگاه ها دم از آزادی بیان زدند و برای صفار هرندی لنگه کفش پرتاب کردند،یا همان روزی که از جامعه ی مدنی حرف زدند و خاتمی را هم هو کردند..انجمن های التقاطی کارشان فریاد زدن شعار هایی ست که بزرگانشان برایشان هجی میکنند، بی آنکه اشرافیتی به معنای آنها داشته باشند، فضای کنونی دانشگاه ها پر از جریانهایی ست که خودشان چیزی ندارند که با آن ابراز وجود کنند و فقط زبان گویی احزاب برباد رفته ای هستند که تنها راه نفوذشان به دانشگاه اینانند..
فعلا همین...
سحر